menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

13 Νοε 2017

40 λοιπόν!

Έφτασε η μέρα που κλείνω τα 40!Και μόνο που βλέπω το νούμερο μου φαίνεται πως απευθύνεται σε άλλο άτομο. 

Μου φαίνεται σαν χτες που τελείωσα το σχολείο…. που γνώρισα τον άντρα μου… που κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά τις κόρες μου… μπορώ να πω πως δεν έζησα μια ζωή γεμάτη μεγάλες στιγμές, αλλά μια ζωή γεμάτη σπουδαίες στιγμές που με έκαναν αυτή που είμαι σήμερα.

                         
Έμαθα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, πήρα μαθήματα που με έκαναν να αλλάξω άποψη για πολλά πράγματα και να δω την ζωή λιγάκι διαφορετικά!

Έμαθα πως αυτό που έχει σημασία, είναι να είσαι εσύ καλά. Αν νοιώθεις καλά, τότε και όλοι γυρώ σου είναι καλά!

Έμαθα πως η αλήθεια σου και ο χαρακτήρας σου, δεν θα κρατήσουν όλους τους «φίλους» σου δίπλα σου, αλλά θα κρατήσουν τους σωστούς!

Έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και να μη με ενδιαφέρει το πώς με βλέπουν οι άλλοι. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους!

Έμαθα να συγχωρώ τον εαυτό μου!

Έμαθα πως σαν την υγεία δεν έχει! (όχι πως δεν το ήξερα βέβαια…)

Έμαθα πως το μεγαλύτερο ελάττωμα μου, το να δίνω χωρίς να περιμένω κάτι από τους άλλους, ίσως τελικά είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές μου!

Έμαθα πως τελικά όλα γίνονται για κάποιο λόγο..και σε κάποιες περιπτώσεις, ξέρω πια ποιος ακριβώς είναι αυτός ο λόγος!

Άλλαξα… δεν είμαι η ίδια που ήμουν πριν λίγα χρόνια… ίσως δεν είμαι η ίδια που ήμουν χτες…. Αυτό όμως δεν με κάνει λιγότερο αληθινή, λιγότερο ρομαντική και λιγότερο ονειροπόλα!

40 λοιπόν και τα καλύτερα έρχονται!

Κερνάω γλυκάκι!
              




24 Σεπ 2017

6 χρόνια blogging!

164 αναρτήσεις(165 με αυτήν) από την στιγμή που πάτησα για πρώτη φορά το κουμπί «δημοσίευση»…. πέρασαν κιόλας 6 χρόνια κι όμως εγώ νομίζω πως μόλις άρχισα….

Αναρτήσεις με εξομολογήσεις, αναρτήσεις με σκέψεις, αναρτήσεις με χιούμορ. Αναρτήσεις με μικρές στιγμές….

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα παλεύω να μάθω τον blogger και τα μυστικά του. Αλλάζω κάθε τόσο templetes, ψάχνω (αλλά μάταια ) το κάτι που θα μου κάνει κλικ και θα πάω «αυτό  Είναι, έτσι το θέλω»

Μακάρι α είχα πιο πολύ ελεύθερο χρόνο για να γράφω, έχω τόσα μέσα στο μυαλό μου, αλλά οι υποχρεώσεις τρέχουν κι εγώ δεν τις προλαβαίνω (και μιας και αυτό το διάστημα είμαι ολίγο κουτσή, με προσπέρασαν για τα καλά).

Το  πιο όμορφο πράγμα που κέρδισα από το blogging είναι όλα αυτά τα υπέροχα άτομα που γνώρισα μέσα από αυτό, άτομα που χωρίς να με ξέρουν και να τους ξέρω, ήρθαμε κοντά και ελπίζω αυτό να κρατήσει.

Η ώρα είναι 12.15 κι εγώ με το ζόρι κρατιέμαι όρθια…. 

Λίγο πριν κλείσω το λαπτοπ θα κάνω μια ευχή, ελπίζω «οι μικρές μου στιγμές» να μεγαλώσουν σε χρόνια κι εγώ να μπορώ να βρίσκω μέσα σε αυτές την χαρά του α μοιράζομαι…

ΥΓ.

Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας για το πώς μπορώ να τις κάνω πιο φιλικές και όμορφες.

Σας καληνυχτώ!


2 Ιουλ 2017

17 χρόνια στη ζωή μας!

Πώς μπορεί μια μάνα να περιγράψει το τι αισθάνεται για το παιδί της; Το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή της;

Πώς μπορεί να εξηγήσει αυτή την αγάπη που ένοιωσε όταν το κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της και που μεγαλώνει μέρα με την μέρα;

Πώς μπορεί να μην αισθάνεται περήφανη για αυτό το μικρό ανθρωπάκι που μεγάλωσε και έγινε ένας σπουδαίος άνθρωπος;

Πώς μπορεί να μην αισθάνεται ευλογημένη και μόνο που έζησε το θαύμα της γέννησής του;

Πριν από 17 χρόνια η ζωή μου άλλαξε…. όπως λέει και η φίλη μου η Γιάννα από το όταν γεννήθηκα ξανά, την μέρα που ήρθες στη ζωή μας γεννήθηκα ξανά…

Να είσαι πάντα γερή κοριτσάκι μου, να προσέχεις, να αντέχεις, να φυλάγεσαι, με αγάπη την ζωή σου να σκεπάζεις…

Ν’  αγαπάς, να συγχωρείς και να μοιράζεσαι και να ξέρεις πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις…

Σε αγαπάμε πολύ!




2 Απρ 2017

απόσταση.....μου λείπεις....

Στην ζωή μας γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι είναι περαστικοί… κάποιοι θα φύγουν και θα ξαναγυρίσουν… και κάποιοι θα μείνουν για πάντα!
Είναι φυσικό πως δεν ταιριάζουμε με όλους, είναι φυσικό πως θα υπάρχουν διαφωνίες, είναι όμως φυσικό πως όταν η σχέση είναι αληθινή και δυνατή, όλα ξεπερνιούνται!
Στη ζωή μου στάθηκα τυχερή γιατί έκανα μεγάλες και αληθινές φιλίες, Φιλίες που άντεξαν στα δύσκολα, φιλίες που μου στάθηκαν και θέλω να πιστεύω πως τους στάθηκα κι εγώ… είναι όμως φορές που νιώθεις πως η χιλιομετρική απόσταση που σε χωρίζει από κάποιους είναι βουνό… εύχεσαι να μπορούσες να είσαι εκεί έστω για να τους δώσεις μια αγκαλιά όταν την χρειάζονται ή να σου σε πάρουν αγκαλιά όταν την έχεις εσύ ανάγκη….






Δεν έχει σημασία πόσο μακριά είναι ή το πόσο συχνά τους βλέπεις.. έχουν πάντα ένα ξεχωριστό μέρος στην καρδιά σου, εκεί που κρατάς σφιχτά τις δικές σας «μικρές στιγμές» ευτυχίας και γαλήνης… είναι εκεί για να μιλήσεις όταν το χρειάζεσαι… να σε ακούσουν… να σε συμβουλέψουν… να γελάσουν ή να κλάψουν μαζί σου…






Είσαι κι εσύ εδώ, όσο κι αν θα ήθελες να είσαι εκεί…. Πολλές φορές ευχήθηκες να υπήρχε ένα μικρό κουμπί που θα μπορούσες να πατήσεις και να μεταφερθείς κοντά τους…. σκέφτεσαι όμως πως αυτή η απόσταση που υπάρχει, ίσως είναι και αυτή που κάνει αυτή τη φιλία ακόμα πιο δυνατή…
Κι όταν βρίσκεστε είναι σαν να μην χωρίσατε ποτέ… συνεχίζεται από εκεί που μείνατε… ίσως είναι η απόσταση που σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις να κρατήσει και να αξίζει…
Η αληθινή φιλία δεν είναι απλά να μοιράζεσαι έναν καφέ, μια βόλτα, ένα κουτσομπολιό…. Αληθινή φιλία είναι να μοιράζεσαι πολλά παραπάνω… να μοιράζεσαι τις χαρές σου, τις λύπες σου, τους προβληματισμούς σου… να πιάνεις το χέρι του άλλου και να τον βοηθάς να σηκωθεί όταν αυτός νομίζει πως έπιασε πάτο… είναι να δέχεσαι τον άλλο με τα ελλατώματα του και να μην προσπαθείς να τον αλλάξεις….
Είναι όμως που σου λείπουν τόσο πολύ που μερικές φορές δεν μπορείς να το διαχειριστείς….. έμαθες όμως να κάνεις υπομονή μέχρι την επόμενη φορά που θα τους ξαναδείς….









18 Μαρ 2017

Σκόρπιες σκέψεις…


Αυτή η ανάρτηση έχει ξεκινήσει να γράφεται εδώ και μέρες… δεν πατούσα όμως το κουμπί της δημοσίευσης γιατί φοβόμουν πως θα έβγαζε γκρίνια και μιζέρια… την απόφαση την πήρα σήμερα, όταν διάβασα το ποστ της Μαρίας από το  Μεγαλώνω-μεγαλώνεις-μεγαλωνει .Ένα  ποστ που αξίζει να το διαβάσετε όλοι!

Είναι κάποιες φορές που νιώθεις ότι έχεις στερέψει από έμπνευση… ή μάλλον ότι έχεις στερέψει από τον τρόπο να εκφράσεις  τις σκέψεις που πυροβολούν το μυαλό σου και σε τραυματίζουν… ξέρω πως δεν γράφω συχνά, αν και θα το ήθελα… άλλα δεν μου αρέσει να γράφω άσκοπα απλά για να παίρνω τα “likes” ή για να δω πόσοι διάβασαν το ποστ μου…

Δύσκολες μέρες για τους περισσότερους από εμάς, για ξεχωριστούς λόγους ο καθένας μας. Πρόσφατα μια φίλη μου είπε «δεν χαμογελάς πια»… αυτό με προβλημάτισε πολύ… ομολογώ πως δεν το είχα πολυσκεφτεί αν και το έχω ξανακούσει. Ψάχνω λοιπόν να βρω λόγους για να ξαναρχίσω να το κάνω…

Ναι, χαμογελάω όταν σκέφτομαι πως  έχω δυο γερά παιδιά που τα λατρεύω και που μου δίνουν άπειρες στιγμές γαλήνης(με ελάχιστες εξαιρέσεις )!

Ναι, χαμογελάω γιατί έχω φίλους που είναι εκεί όταν τους χρειάζομαι και που ένας καφές μαζί τους με κάνει να ξεχνιέμαι!

Ναι, χαμογελάω όταν η κολλητή μου έρχεται από 500 χλμ μακριά, απλά για να περάσουμε ένα τριήμερο μαζί , να πούμε τα δικά μας και να ανταλλάξουμε εκείνη την αγκαλιά που η απόσταση δεν μας επιτρέπει!

Ναι, χαμογελάω όταν βλέπω πόσα έχω καταφέρει μέχρι και σήμερα, αν και δεν είναι όλα όσα θα ήθελα…

Ναι, χαμογελάω γιατί δεν τα παράτησα ούτε μια στιγμή και ούτε πρόκειται να το κάνω!

Ναι, χαμογελάω γιατί οι δεύτερες ευκαιρίες που έδωσα άξιζαν όσο τίποτα άλλο(φυσικά δεν ισχύει για όλους)!

Ναι ,χαμογελάω όταν σκέφτομαι πως ξεπέρασα το “ κακό” και πως είμαι εδώ υγιής!

Ναι, χαμογελάω όταν σκέφτομαι πόσα υπέροχα πλάσματα γνώρισα μέσα από τον χώρο του blogging!

Ναι, χαμογελάω! Ίσως όχι όσο θα ήθελα, αλλά λέω να αρχίσω!


Αλήθεια, εσείς γιατί χαμογελάτε;

28 Ιαν 2017

Μια εικόνα...μια πρόκληση..μια πρόσκληση...

Μια εικόνα...μια πρόκληση...μια πρόσκληση....από την Ελένη και το καρυδότσουφλο!



Σταγόνες βροχής βρέχουν το τζάμι...κάθεσαι στην ασφάλεια του αυτοκινήτου σου ...κλεισμένη εκεί μέσα,βλέπεις την φύση να κλαίει για όλα τα λάθη που υπάρχουν γύρω σου...σκέψεις περνάνε σαν τρελές από το μυαλό σου...αυτά που έκανες...αυτά που δεν πρόλαβες να κάνεις...ανθρώπους που έχασες....ανθρώπους που βρήκες....στιγμές χαράς...στιγμές λύπης....σκέφτεσαι...σκέφτεσαι....σκέφτεσαι...

Βλέπεις τις σταγόνες τις βροχής..τις νιώθεις στα μάτια σου...είναι καυτές...αλμυρές....μα πώς είναι δυνατόν;Είσαι μέσα στο αμάξι κι όμως αυτές πέφτουν πάνω σου...όχι..δεν είναι σταγόνες...είναι δάκρυα...κλαις....ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις....οι σταγόνες δυναμώνουν...γίνονται ένα με τα δάκρυά σου...στέκεσαι εκεί...νιώθεις ανακούφιση...λες και η βροχή ξεπλένει από πάνω σου όλα τα κακά και τις σκέψεις σου...νιώθεις ελεύθερη πια....

Μπαίνεις στο αμάξι και βάζεις μπρος...είσαι καλύτερα λες....είσαι όμως;

2 Ιαν 2017

Έμαθα...

Το 2016 έφυγε.Μια χρονιά με πολλές όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές.Μια χρονιά με μαθήματα ζωής,αλλά και με εμπειρίες μοναδικές.Μια χρονιά που έβγαλε μάσκες που έκρυβαν αληθινά πρόσωπα...μια χρονιά που έμαθα πολλά...

Έμαθα(αν και το ήξερα) πως το να είσαι αληθινός και ειλικρινής είναι κάτι που δεν αρέσει σε όλους,αλλά είναι κάτι το οποίο θα σε κάνει να δεις ποιοι πραγματικά σε αγαπούν για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελαν να είσαι...

Έμαθα πως πρέπει να λύνω όποιο θέμα έχω με κάποιον μιλώντας μαζί του και μόνο μαζί του...

Έμαθα να μην κρίνω..αφήνω τους άλλους να με κρίνουν,αλλά δεν με νοιάζει πια να σας πω την αλήθεια...

Έμαθα να ζητάω συγνώμη....

Έμαθα να συγχωρώ....

Έμαθα να παλεύω....να αφήνω στην άκρη ότι με χαλάει και να προσπαθώ για το καλύτερο....η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίζεις σε ανούσια πράγματα...

Έμαθα πως ποτέ δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους.Είσαι μοναδικός και έτσι πρέπει να ζεις...

Έμαθα πως οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στην ζωή σου,είναι αυτοί που μπήκαν ξαφνικά και απέδειξαν πως αξίζει να είναι εκεί...

Έμαθα πως μια φιλία μπορεί να γίνει πολύ πιο δυνατή όταν δοκιμαστεί βαθιά και πως το "για πάντα" που ποτέ δεν πίστευα,μπορεί να έχει εξαιρέσεις...

Έμαθα πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο...μερικές φορές τα προβλήματα είναι για να σου αποδείξουν πως μπορείς να κάνεις θαύματα,αρκεί να προσπαθήσεις...

Έμαθα πως το να βρίσκεις λίγο χρόνο για εσένα και τα θέλω σου,είναι η πιο δυνατή ένεση αδρεναλίνης που θα μπορούσες να έχεις....

Έμαθα πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει....δέξου το ή αποχώρησε...

Έμαθα πως η ευτυχία και η δυστυχία είναι δυο πόρτες η μια δίπλα στην άλλη...στο χέρι σου είναι το ποια θα ανοίξεις για να περάσεις....

Έμαθα να κυνηγάω τα όνειρά μου..ακόμα και κι αν δεν τα πιάσω,θα ξέρω πως τουλάχιστον προσπάθησα...

Έμαθα πως μεγαλύτερος μου αντίπαλος,είναι ο εαυτός μου...και επιτέλους κατάφερα να τον κερδίσω...

Έμαθα πως ποτέ δεν είναι αργά για δεύτερες ευκαιρίες...

Έμαθα πως στην καρδιά σου πάντα πρέπει να κρατάς στιγμές...και εγώ κρατάω τις μικρές μου στιγμές!