menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

25 Ιουλ 2012

χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

26 Ιουλίου 2000,μια μέρα πολύ σημαντική για μένα.Μια μέρα που σημάδεψε τη ζωή μουγια πάντα!Κράτησα για πρώτη φορα στα χέρια μου το π΄ρωτο μικρό μου θαύμα,την Κωνσταντίνα!
Το πιο σπουδαίο πράγμα που είχα κάνει μέχρι τότε στη ζωή μου!
Οταν έμαθα πως ήμουν έγκυος,ένοιωσα πολύ ευτυχισμένη και όσο αυτή μεγάλωνε μέσα μου,εγώ ανυπομονούσα να την κρατήσω στην αγκαλιά μου και να της πω πόσο χαρούμενη ήμουν που την είχα!
Ο γιατρός μου είχε δώσει Π.Η.Τ 30/7,αλλά εγώ ήμουν σίγουρη από την αρχή πως θα γεννούσα στις 26/7 και όταν το έλεγα γελούσαν όλοι!Ισως έφταιγε το ένστικτο μου...ίσως το ότι ήθελα να κάνω δ΄ρο στον Δημήτρη για την επέτεια των 5 χρόνων γνωριμίας μας,το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε μια γυναίκα να κάνει στον άντρα της.Και τα κατάφερα!!!
Ξημερώματα 26/7 και ανήμερα της γιορτής της Αγίας Παρασκευής,στις 6,30 π.μ,κρατούσα επιτέλους στην αγκαλιά μου το πιο όμορφο μωρό του κόσμου!Το δικό μου μωρό!Και ξαφνικά η ζωή μου απέκτησε νόημα!Δεν είναι ότι δεν περνούσα καλά μέχρι τότε,αντιθέτως.απλά τώρα έπρεπε να φροντίζω ένα πλασματάκι που εξαρτιόταν αποκλειστικά από εμένα!
Θυμάμαι την πρώτη φορά που την φέραμε σπίτι,καθόμασταν και την κοιτούσαμε με τις ώρες,λες και θέλαμε να αποτυπώσουμε στο μυαλό μας και την παραμικρή λεπτομέρειά της!
Ηταν ένα παιδί ζωηρό,που έκανε την παρουσία της αισθητή παντού.Και ο καιρός περνούσε,η Κωνσταντίνα μεγάλωνε και μας χάριζε όμορφες στιγμές να θυμόμαστε.Ακόμα μας χαρίζει κι ας έχουν δυσκολέψει τα πράγματα λόγω εφηβείας...
Κάθομαι και την κοιτώ και δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως αυτή η κοπέλα που στέκεται απέναντι μου,είναι το ίδιο πλασματάκι που κράτησα πριν από 12 χρόνια!12 χρόνια!!!Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!
Μεγάλωσε,την βλέπω να κάνει την επανάσταση της και να προσπαθεί να γίνει ανεξάρτητη...μου λείπουν οι στιγμές ξενοιασιάς που περνούσαμε μαζί όταν ήταν μικρή...μου λείπει το άρωμα της που με μεθούσε...μου λείπουν τα μικρά χεράκια της που με αγκάλιαζαν σφιχτά και έλιωνα..
Για μένα όσα χρόνια κι αν περάσουν,θα είναι πάντα το μικρό μου μωρό και η αγκαλιά μου θα είναι πάντα εδώ για αυτήν,έτοιμη να την κλείσει μέσα και να την προστατέψει από ό.τι θελήσει να την βλάψει και να την πικράνει!Και υπόσχομαι να μην αφήσω ποτέ τίποτα και κανένα να την πει ράξει!

Χρόνια σου πολλά κοριτσάκι μου.Σ'αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ που κάνεις τη ζωή μου πιο όμορφη!!!




9 Ιουλ 2012

ένα υπέροχο τριήμερο με μια αγαπημένη φίλη!

Πριν από 1 χρόνο περίπου,είχα την τύχη να αποκτήσω μια πολύ καλή φίλη.Μια συνάδελφο που έμελλε να γίνει ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος!
Ετυχε να πάω μια φορά στην Αθήνα και να με φιλοξενήσει,αλλά ήταν καθαρά για δουλειά,οπότε ψάχναμε την ευκαιρία να βρεθούμε ξανά για να διασκεδάσουμε.Και αυτή η ευκαιρία ήρθε ξαφνικά!Μια μέρα,εκεί που μιλούσαμε στο fb μου λέει η Ειρήνη "αν πάρεις εισιτήρια για τους Duran Duran σου 'ρχομαι!"Αυτό ήταν!Η αφορμή που περιμέναμε!Πήγα αμέσως και αγόρασα τα εισητήρια και άρχισα να μετράω αντίστροφα μέχρι την μέρα που θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη.Οι μέρες κυλούσαν αργά,μέχρι που επιτέλους έφτασε η 6η Ιουλίου και με βρήκε στο αεροδρόμιο να την περιμένω.Επιτέλους σε λίγο θα είμασταν μαζί και θα είχαμε ένα τριήμερο οι δυο μας!Μου φαινόταν απίστευτο.Αν και μιλάμε πολύ συχνά,,γ..νοιωθα ότι είχαμε τόσα πολλά να πούμε!
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να κανονίσουμε να γνωρίσει τις φίλες μου και να δει από κοντά την τρέλλα τους!Ηπιαμε καφέ,γελάσαμε πολύ και μετά μείναμε οι δυο μας.Συζητήσαμε διάφορα πράγματα μέχρι να έρθει η ώρα της συναυλίας.Και έφτασε η ώρα των Duran Duran.Ενός θρυλικού συγκροτήματος που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα από κοντά.Ηταν υπέροχοι!Και η πιο δυνατή στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Simon πλησίασε το κοινό και του έδινε το μικρόφωνο να τραγουδήσει.Και τότε η Ειρήνη έζησε μια στιγμή που νομίζω πως θα την θυμάται για πάντα!Βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Simon κι αυτός της έδωσε το μικρόφωνο!Χάρηκα τόσο πολύ βλέποντας την ευτυχία στα μάτια της!Στο τέλος της συναυλίας φύγαμε και οι δυο ενθουσιασμένες.
Το Σάββατο λιώσαμε στην ξάπλα και στην συζήτηση.Συζήτηση ουσιαστική,με πολλές εξομολογήσεις και πολλές συμβουλές.Ξέρετε κάποιες φορές δεν έχει σημασία το τι θα σου πει ο άλλος,αλλά είναι αρκετό και μόνο που είναι εκεί και σε ακούει.Και η Ειρήνη είναι πολύ καλή στο να ακούει!Κι ένοιωσα πολύ ήρεμη και πολύ τυχερή που έχω μια τέτοια φίλη!Μια φίλη που παρόλο το γεγονός ότι μας χωρίζουν τόσα χλμ είναι πάντα δίπλα μου!
Μαζί της νοιώθω ότι μπορώ να συζητήσω τα πάντα!Κι αυτό κάναμε.Αφού να φανταστήτε δεν βγήκαμε καθόλου έξω..Δεν το είχαμε ανάγκη άλλωστε.Μας ήταν αρκετό το ότι είμασταν οι δυο μας και τα λέγαμε,γιατί ποιος ξέρει πότε θα το επαναλάβουμε...
Και έφτασε η Κυριακή...η μέρα της αναχώρησης...τα συναισθήματα μου ήταν μπερδεμένα...από την μια στεναχωριόμουν που τελείωσε το τριήμερο και από την άλλη ένοιωθα ευτχισμένη για τις όμορφες στιγμές που έζησα!Ετσι λοιπόν,αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να το ξανακάνουμε!Το ελπίζω!

Σε ευχαριστώ που είσαι φιλη μου και που με ακούς.Η συζήτηση μαζί σου πάντα με βοηθάει.Και όπως σου έχω ξαναπεί θα είμαι φίλη σου για πάντα και αυτό είναι υπόσχεση!

                     Σάγαπώ πολύ φιλενάδα!!!

1 Ιουλ 2012

Με αφορμή ένα γάμο που έγινε σήμερα στη γειτονιά μου,γύρισα το μυαλό μου 14 χρόνια πριν,25 Απριλίου 1998,στη μέρα του δικού μου γάμου...μια μέρα που την περίμενα πως και πως και μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Μετά από 3 χρόνια σχέσης και αρραβώνα,ένωσα τη ζωή μου με τον άνθρωπο μου,τον Δημήτρη.Ξεκινήσαμε μαζί ένα κοινό ταξίδι στη ζωή,ένα ταξίδι με πολλές δυσκολίες,αλλά κυρίως,πολλές χαρές!
 Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τέλειος γάμος...τι σημαίνει άλλωστε τέλειος;Καθένας αναζητά διαφορετικά πράγματα και στην κοινή ζωή με τον άνθρωπο του απλά προσπαθεί να πετύχει κάποια από αυτά,αν όχι όλα,και κυρίως να είναι ευτυχισμένος.
Παρατηρώ με πόση ευκολία χωρίζουν σήμερα τα ζευγάρια.Με το παραμικρό εγκαταλείπουν την προσπάθεια και πετάνε όλα όσα τους ένωσαν...σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν όταν αγαπάς έναν άνθρωπο,σε μια στιγμή να αλλάζουν τα συναισθήματα σου..."άλλαξε",λένε...άραγε άλλαξε ή απλά εμείς είδαμε στον άνθρωπο αυτό μόνο όσα θέλαμε να δούμε και αγνοήσαμε τα υπόλοιπα;
 Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν διαφορές και διαφωνίες,αλλά αξίζει τόσο εύκολα να τα παρατάμε:Μια σχέση,όποια μορφή κι αν έχει,θέλει προσπάθεια και από τους δύο,θέλει συζήτηση,κατανόηση,εμπιστοσύνη και κυρίως θέλει αγάπη!
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη.Αν την παραμελήσεις αρχίσει να φθείτεται,να ξεθωριάζει...Κι αν αγαπάς κάποιον,πώς μπορεί αυτή η αγάπη να τελειώνει;Ναι,ο έρωτας φεύγει,σβήνει κάποια στιγμή,αλλά πιστεύω πως αυτό που μένει είναι πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό στα προβλήματα.
Δεν προσπαθώ να το παίξω ειδική ή εξπέρ στο θέμα του γάμου,άλλωστε κι εγώ έκανα και κάνω συνεχώς λάθη...και υπήρξαν φορές που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω,αλλά μετά από συζήτηση και κοινές αποφάσεις έμεινα να το παλέψω.Αυτό δεν είναι αγάπη;Nα μένεις και να προσπαθείς ή μάλλον να μένετε και να προσπαθήτε για το καλύτερο,μαζί,σαν μια γροθιά ενωμένοι!
Θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές που θα αισθανθείς πως δεν είσαι ευτυχισμένος,θα νοιώσεις απογοητευμένος...αν το δεις καλύτερα όμως θα διαπιστώσεις πως κάτι έχεις κάνει λάθος κι εσύ...
Σε λίγες μέρες συμπληρώνω 17 χρόνια μαζί με τον Δημήτρη,από τα οποία τα 14 παντρεμένοι!Και μέσα σ'αυτά τα χρόνια έζησα μεγάλες χαρές,κυρίως τον ερχομό των κοριτσιών μου!Ακόμα κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν,ξέρω πως είναι δίπλα μου και με στηρίζει(κι ας μου σπάει τα νεύρα κάποιες φορές).
Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε να τα γράψω αυτά σήμερα...ίσως ο γάμος που σας έλεγα...΄'ισως γιατί απλά τα σκεφτόμουν και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας...