menu

Αρχική About me σκέψεις blogging παίζοντας με τις bloggers guest posts Οι ιστορίες μου

logo

οι μικρές μου στιγμές...τόσο μικρές...αλλά τόσο μεγάλες!!!

26 Νοε 2012

χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

Σήμερα γιορτάζει ένα από τα δύο πιο σημαντικά πλάσματα της ζωής μου,το μικρό αστεράκι μου που φωτίζει καθημερινά τη ζωή μου,η Στέλλα.
ό,τι και να πω για αυτό το παιδί,θα είναι λίγο.Εχει την μαγική δύναμη να με ηρεμεί,να μου δίνει κουράγιο.Μια της λέξη,μια αγκαλιά της και με στέλνει στα ουράνια.Οταν μου λέει "μαμά σάγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο" με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη!
Είναι ένα πολύ καλό παιδί,κάνει πολύ εύκολα φιλίες και έχει το χάρισμα να την λατρεύουν όσοι την γνωρίζουν.Από την μέρα που γεννήθηκε,μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι.Θυμάμαι έντονα την πρώτη φορά που την κράτησα αγκαλιά ,πριν από σχεδόν 7 χρόνια.Ολος ο κόσμος μου ήταν αυτή και η αδελφή της!
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα γι΄αυτήν.Οσοι με ξέρουν,γνωρίζουν την αδυναμία που της έχω και πως θα έκανα τα πάντα γι΄αυτήν.Και για τα δυο μου παιδιά θα έκανα τα πάντα!

"κοριτσάκι μου,χρόνια σου πολλά.Είσαι το αστεράκι που φωτίζεις τη ζωή μου.Σε λατρεύω και σου υπόσχομαι να είμαι πάντα δίπλα σου και να σε προστατεύω από το κακό.Να σε στηρίζω στις επιλογές και να σε κάνω ευτυχισμένη.Αυτό άλλωστε κάνεις κι εσύ.Με κάνεις την πιο ευτυχισμένη μαμά στον κόσμο!Σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου!"


14 Νοε 2012

Λίγα λόγια για μένα

Με αφορμή τα χθεσινά μου γενέθλια(έκλεισα αισίως τα 35),αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για μένα. Ετσι για να μάθαιτε ποια είναι αυτή που γράφει στις "μικρές μου στιγμές".Ετσι θα με γνωρίσετε και όσοι δεν με ξέρετε.
Γεννήθηκα στις 13 Νοεμβρίου 1977 στη Θεσσαλονίκη,όπου μεγάλωσα και ζω μέχρι σήμερα.Από μικρή,είχα μέσα μου την επιθυμία να επικοινωνώ με τους ανθρώπους.Ηθελα πάντα να είμαι αληθινή και να λέω αυτά που σκέφτομαι χωρίς να υποκρίνομαι για να μην απογοητεύω κάποιους.
Το μεγάλο μου προταίρημα είναι το χιούμορ μου.Αυτό δεν με εγκαταλείπει ποτέ,όσο δύσκολα κι αν περνάω,ό,τι πρόβλημα κι αν έχω.Ισως γιατί αυτό είναι η ασπίδα που με προστατεύει από την μαυρίλα.
Το μεγάλο μου ελλάττωμα είναι τα νεύρα μου.Είμαι,δυστυχώς ,πολύ ευέξαπτη και αντιδρώ υπερβολικά σε απλά πράγματα.
Κάνω εύκολα γνωριμίες,αλλά δύσκολα δένομαι με κάποιο άτομο και το θεωρώ φίλο μου.Οταν όμως αυτό γίνει,τότε είμαι έτοιμη να κάνω τα πάντα γι'αυτόν.Οποια ώρα και να με χρειαστεί,ό,τι πρόβλημα κι αν έχει,εγώ θα είμαι δίπλα του να του σταθώ και να τον στηρίξω με τις επιλογές του.
Στη ζωή μου πέτυχα πολλά.Εκανα λάθη αρκετά και συνεχίζω να κάνω(ουδείς αλάνθαστος άλλωστε).Το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου είναι οι κόρες μου.Δυο υπέροχα κορίτσια που γεμίζουν την καθημερινότητά μπου με στιγμές ευτυχίας(εντάξει,υπάρχουν και οι στιγμές τρέλλας,δεν λέω).Εχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που μ'αγαπάει και τον αγαπώ εδώ και σχεδόν 18 χρόνια και που παρ'όλα τα προβλήματα,καταφέρνουμε και επιβιώνουμε.
Στον ελεύθερο χρόνο μου(που είναι λίγος) μου αρέσει να διαβάζω βιβλία και να ακούω μουσική.Αυτές είναι οι δικές μου στιγμές χαλάρωσης.Προσπαθώ να χαμογελάω και να προχωράω μπροστά,αν και το ομολογώ πως τελυταία αυτό είναι λίγο δύσκολο...
Κάνω όνειρα για το μέλλον,κυρίως των παιδιών μου.αλλωστε αυτά είναι το παρόν και το μέλλον μου!Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι πως κάποια στιγμή θα μείνω μόνη μου,χωρίς ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν και να με αγαπούν.Το ξέρω πως αυτό δεν θα γίνει,αλλά το σκέφτομαι συχνά.
Εχω την τύχη να έχω υπέροχες φίλες στη ζωή μου.Περνάω απίθανα μαζί τους και με κάποιες έχω τις πιο φιλοσοφικές συζητήσεις που μπορούσα να φανταστώ.Και αυτό με βοηθάει πολύ να παίρνω κάποιες αποφάσεις(ξέρεις εσύ,έτσι;)
Είμαι εργασιομανής.Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα κάθομαι όλη μέρα μέρα στο σπίτι και θα είμαι η "νοικοκυρούλα ".Το έκανα για 10 μήνες και κόντεψα να τρελλαθώ...
Από την μέρα που απέκτησα την πρώτη μου κόρη,έγινα άλλος άνθρωπος(ελπίζω καλύτερος).Αλλαξαν οι προτεραιότητές μου και τα θέλω μου.
Το blog μου το ξεκίνησα μετά από την παρότρυση μιας πολύ καλής φίλης που είχα την τιμή να φιλοξενήσει κάποιες σκέψεις μου στο δικό της blog.Κι από τότε,όποτε έχω την ανάγκη,γράφω αυτά που ζω και σκέφτομαι για να τα μοιραστώ μαζί σας.
Με λένε Βάσω και ευχαριστώ που με διαβάζετε!

11 Νοε 2012

μικρές σκέψεις...

ΑΓΑΠΗ...ή υπάρχει ή όχι!Δεν μπορείς να αγαπάς κάποιον λίγο ή πολύ.Τον αγαπάς ή δεν τον αγαπάς.Κλείνεις τα μάτια του σώματος και τον βλέπεις με τα μάτια της ψυχής.Ονειρεύεσαι το μέλλον μαζί του.Αν αγαπάς,είναι για πάντα!
Μπορεί κανείς να μισήσει τον άνθρωπο που αγάπησε με όλο του το είναι;Αν ναι,τότε μάλλον δεν ήταν αγάπη αυτό που ενοιωθε,αλλά ένας απλός ενθουσιασμός ή μια συνήθεια που βαρέθηκε πια...
Πολλές φορές,βλέπουμε τον άλλον ν'αλλάζει και συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεθήκαμε με κάποια στοιχεία πάνω του και όχι ουσιαστικά...και αυτό μας πληγώνει...και το μυαλό μας αρχίζει να φτιάχνει σενάρια και να παίζει παιχνίδια μαζί μας...
Σκέφτομαι,πώς είναι δυνατόν,δυο άνθρωποι που τους ένωσε η αγάπη,που μοιράστηκαν τα όνειρά τους,τις χαρές και τις λύπες τους,καταλήγουν να γίνουν δύο ξένοι...πού κρύβεται η αγάπη που τόσο έντονα ένοιωσαν;...Δεν μπορώ να δεχτώ πως ο έρωτας τελειώνει. τόσο ξαφνικά όσο άρχισε...
ΟΧΙ!η αγάπη δεν χάνεται!Απλά θέλει προσπάθεια για να κρατηθεί ζωντανή.Κι αυτό θα πρέπει να κάνουμε όλοι.Γιατί αυτή δίνει νόημα στη ζωή μας!Λάθη γίνονται και από τους δύο.Τα λάθη όμως διορθώνονται.Αρκεί να το θέλουν και οι δύο κι αυτό θα πρέπει να σκεφτόμαστε.Αν θέλουμε να διορθωθούν...
         χμμμμ...καιρός για σκέψη...

7 Νοε 2012

Συμβουλή προς τις μητέρες...

Πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το post,ελπίζοντας με την δική μου εμπειρία να βοηθήσω όσες μητέρες παρατήρησν κάτι ανάλογο στο παιδί τους,αλλά εμπιστεύονται λάθος ανθρώπους...
Οπως σας έχω ξαναπαεί,η μεγάλη μου κόρη ήταν πάντα ένα παιδί γκρινιάρικο και νευρικό.Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη με τίποτα και βαριέται το παραμικρό.Οταν ξεκίνησε το δημοτικό,άρχισαν μαζί του και τα προβλήματα.Κάθε φορά που καθόμασταν να διαβάσουμε,άρχιζαν τα κλάμματα και οι φωνές.Ηταν μόλις πρώτη δημοτικό κι όμως πολλές φορές διαβάζαμε εώς αργά για να καταφέρουμε να τελειώσουμε τα μαθήματά της.
Η ορθογραφία ήταν το αδύναμο σημείο της.Τα ορθογραφικά λάθη ήταν άπειρα.Εγραφε μια πρόταση πολλές φορές και κάθε φορά έκανε κι ένα καινούριο λάθος.Ξεχνούσε τόνους,τελείες και έγραφε την ίδια λέξη δυο και τρεις φορές σε μια πρόταση.Πήγαινα συνέχεια και ρωτούσα τη δασκάλα της,η οποία με διαβεβαίωνε πως ήταν πολύ καλή μαθήτρια,αλλά λίγο τεμπέλα.Κι εγώ καθησύχαζα,ίσως γιατί έτσι με βόλευε...
Οταν άρχισε να γράφει εκθέσεις,αυτές ήταν το πολύ δέκα σειρές,με πολλά ορθογραφικά και πολλές φορές δεν έβγαζες νόημα.κι εγώ πήγα και πάλι στη δασκάλα(άλλη αυτή τη φορά) για να πάρω και πάλι την απάντηση πως απλά ήταν τεμπέλα.Κι εγώ καθησύχαζα και πάλι(είπαμε,ίσως έτσι με βόλευε)Και την μάλωνα...και την μάλωνα γιατί δεν ήταν συγκεντρωμένη όταν έγραφε.Κι αυτή έκλαιγε...κι όσο αυτή έκλαιγε,τόσο εγώ φώναζα...
Εφτασε στην Πέμπτη δημοτικού και τα πράγματα ήταν τραγικά.Ενα παιδί σε κατάσταση πανικού και μια μάνα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...και πάλι να παίρνω την ίδια απάντηση από τους δασκάλους "είναι τεμπέλα"...στο μυαλό μου όμως χτυπούσαν καμπανάκια πως κάτι δεν πήγαινε καλά..κάθε φορά που έγραφε τεστ στο σχολείο,εμείς την προηγούμενη μέρα ζούσαμε ένα δράμα στο σπίτι....κι έτσι στην έκτη δημοτικού,πήρα την απόφαση να το ψάξω λίγο καλύτερα...
Εκλεισα ραντευού στο κέντρο παιδοψυχικής υγιεινής του ΙΚΑ και πήγαμε για να δούμε τι γίνεται με τοθέμα.Θυμάμαι πως τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα όταν άκουσα την Κωνσταντίνα να λέει "θέλω,αλλά δεν μπορώ"...Εκεί,αφού μας είδε κάποιος ειδικός,με ρώτησε γιατί άργησα τόσο πολύ να πάω...του απάντησα αυτό που μου έλεγαν οι δάσκαλοι και μου είπε πως οι δάσκαλοι είναι εκπαιδευτικοί και όχι ειδικοί...
Επόμενο βήμα μας ήταν να κλείσουμε ραντεβού στο ΚΕΔΔΥ.Εκεί,αφού την εξέτασε παιδοψυχολόγος και ειδικός στις μαθησιακές δυσκολίες,μας είπε πως ηείχε ΔΥΣΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ...Μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας που αν διαγνωστεί έγκαιρα μπορεί να βελτιωθεί κατά πολύ....
Τώρα πια είναι στο γυμνάσιο.Τα μαθήματα εξακολουθούν να μας ζορίζουν πολύ,αλλά τουλάχιστον τώρα ξέρουμε τον λόγο.Περιμένουμε να μας ειδοποιήσουν και πάλι από το ΚΕΔΔΥ για επανεξέταση και να μας δώσουν αν χρειαστεί χαρτί για απαλλαγή από τις γραπτές εξετάσεις και να εξεταστεί μόνο προφορικά...Τώρα διαβάζοντας αυτά που γράφει,απλά γελάω και προσπαθώ να τις εξηγήσω τα λάθη της...βέβαια άργησα πολύ...
Γι'αυτό μανούλες,αν παρατηρήσετε κάτι που σας κάνει εντύπωση στο παιδί σας,όσο μικρό και να είναι,ψάξτε το λίγο καλύτερα.Για να μην ταλαιπωρηθήτε κι εσείς όπως ταλαιπωρήθηκα εγώ και η Κωνσταντίνα...

2 Νοε 2012

φοβάμαι...

Κάθομαι και σκέφτομαι ποιο θα είναι το μέλοον των παιδιών μου,των παιδιών μας σε αυτόν τον τόπο,που βαδίζει ολοένα προς το χειρότερο...που φτάνει στο αδιέξοδο...
Με μία κυβέρρνηση ανίκανη να φέρει σε πέρας το έργο που της ανατέθηκε από το λαό,που συνεχώς εμφανίζει προβλήματα που "πρώτη" φορά συναντάει... Που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να υποβαθμίζει το επίποδο ζωής μας,προς δικός της συμφέρον,στο όνομα της χώρας μας...
Από τη μια σου έρχεται να γελάς με όλα αυτά τα παράλογα που συμβαίνουν,από την άλλη όμως θέλεις να το βάλεις στα πόδια όσο πιο γρήγορα γίνεται...και να πας που;κάπου που θα είσαι ένας ξένος;που θα σε δείχνουν με το δάχτυλο και θα λένε "τον καημένο...είχε την ατυχία να γεννηθεί Έλληνας..."
Είναι πολλοί αυτοί που μάζεψαν τα πράγματα τους κι έφυγαν,αφήνοντας πίσω τους δικούς τους ανθρώπους στην προσπάθειά τους να μπορέσουν να τους προσφέρουν ένα καλύτερο αύριο...νέεοι άνθρωποι που είδαν τα όνειρα τους να γκρεμίζονται...
Και όσοι μείναμε πίσω,είμαστε νευρικοί και έτοιμοι να ορμήξουμε σε όποιον πάει να μας πλησιάσει...κλεινόμαστε στον εαυτό μας και στα προβλήματα μας,χωρίς να μπορούμε να ευχαριστηθούμε τις μικρές στιγμές ευτυχίας που ζούμε καθημερινά...
Φοβάμαι...φοβάμαι για το ανύπαρκτο αύριο...για το μέλλον των παιδιών μου...για την ζωή που δεν μου επιτρέπουν να τους προσφέρω...για το γέλιο που μου στέρησαν χωρίς να φταίω...για το αν καταφέρω να αντέξω σε όλη αυτή την κρίση..φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα,όπως λέει και ο Βασίλης....το κράτος με τιμωρεί...όχι μόνο εμένα,όλους μας.Μας τιμωρεί που ζούμε σε συτή τη χώρα,που δουλεύουμε για τα απαραίτητα...που κάναμε το λάθος να τους ψηφίσουμε για να τους επιτρέψουμε να μας καταστρέψουν...
 Πώς να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια,όταν βλέπω πως δεν κάνουμε κάτι για να αντιδράσουμε...όταν καθόμαστε στον καναπέ μας και απλά κλαίμε την μοίρα μας;οταν βλέπω πως μας ξεπουλάνε και μας υποχρεώνουν να γίνουμε "δούλοι" τους;
Βαρέθηκα να φοβάμαι!!! Ναι,έχουμε πιάσει πάτο,αλλά δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε άλλο να μας υποβαθμίζουν...όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή..όχι για μας,όχι για την χώρα μας αλλά για τα παιδιά μας!Τους το χρωστάμε!Αρκετά γονατίσαμε,δεν νομίζεται;Ηρθε ο καιρός να τινάξουμε τις σκόνες από πάνω μας και να αντιδράσουμε.Αν αυτοί είναι γαϊδούρια,εμείς θα γίνουμε το σαμάρι τους και μάλιστα τόσο σφιχτό που θα πονέσουν...
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι το μέγεθος του προβλήματος και να παλέψουμε για την λύση του.Για να έχουν ξανά μέλλον τα παιδιά μας.Για να υπάρξει αύριο...για να γυρίσει η ευτυχία στις καρδιές μας...