παιδί στην εφηβεία...βοήθεια...

Εδώ και 13 σχεδόν χρόνια,έχω βάλει σκοπό της ζωής μου,να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να είναι τα παιδιά μου ευτυχισμένα.Ξέρω πως έχω κάνει αρκετά λάθη,ειδικά με την μεγάλη κόρη μου,αλλά παλεύω καθημεριννα να τα διορθώσω και να μην τα επαναλάβω,κάτι που είναι πολύ δύσκολο,ειδικά τώρα που περνάμε την δύσκολη εποχή της εφηβείας...
Είναι μια εποχή,που το μόνο που βλέπει σε μένα,είναι λάθη...με αποτέλεσμα οι συγκρούσεις μας να είναι έντονες και καθημερινές....νοιώθω πως απομακρύνεται από μένα,πως την χάνω και μαζί της χάνω και ένα κομμάτι από εμένα...
Δοκιμάζει τα όρια μου,φέρεται με αγένεια και επιζητεί την ανεξαρτησία της.Και στην προσπάθεια μου να θέσω όρια με την συμπεριφορά της,το μόνο που καταφέρνω είναι να την στρέφω εναντίον μου...Ολο αυτό που περνάω μαζί της με έχει διαλύσει...προσπαθώ να της μιλήσω είτε με το καλό είτε με φωνές, χωρίς αποτέλεσμα...είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες που πρέπει να κρατήσω και ομολογώ πως δεν τα καταφέρνω καθόλου...
Γίνονται τεράστειες αλλαγές στον εσωτερικό της κόσμο,κάτι που με βρήκε απροετοίμαστει,όπως κι αυτήν φαντάζομαι.Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο,να προσπαθείς να συμβιώσεις με έναν έφηβο,αλλά ειλικρινά προσπαθώ...έρχονται όμως στιγμές που απελπίζομαι και σκέφτομαι πως το μόνο που κάνω είναι λάθη...
Το καταλαβαίνω πως είμαι αυστηρή μαζί της,δεν μπορώ όμως να ανεχτώ τον τρόπο που μου μιλάει και που θέλει πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο(αυτό το πήρε από εμένα).Και δεν μπορώ να ανεχτώ τον τρόπο που φέρεται στην μικρή μου κόρη.Σίγουρα είναι δύσκολο για αυτήν το ότι έχασε τα "πρωτεία",αλλά δεν είναι σωστό να ξεσπάει πάνω της...
Νοιώθω πως το διασκεδάζει να με βλέπει να αναιρώ κανόνες που έθεσα και να αποτυγχάνω να της επιβληθώ..έχουμε φτάσει σε ένα σημείο,που η συζήτηση μεταξύ μας είναι σχεδόν ακατόρθωτη,μιας και πάντα καταλήγουμε σε καυγά...ίσως αυτό είναι και το πιο δύσκολο για έναν γονέα.... όταν όμως κλείνεται στην αγκαλιά μου,τότε νοιώθω πως είναι εκείνο το μικρό πλασματάκι που κράτησα για πρώτη φορά και που με έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη!
Μεγάλωσε...έχω αρχίσει και ανησυχώ πια για την εξέλιξη της.Στο γυμνάσιο οι πειασμοί είναι πολύ και τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να παρασυρθεί από "μοντέρνους" φίλους... Παρακαλώ καθημερινά το Θεό να την προστατεύει και να μπορεί να κρίνει σωστά τις π΄ραξεις και τις συνέπειες τους.
Εγώ,το μόνο που μπορώ να κάνω,είναι να είμαι πάντα δίπλα της και να την στηρίζω.Και να ελπίζω πως θα περάσει γρήγορα αυτό που ζούμε και να φτιάξουν τα πράγματα μεταξύ μας γιατί την έχω ανάγκη...
 

το ξέρω πως είναι δύσκολο να με καταλάβει,ελπίζω όμως να γίνει αυτό για να συνειδητοποιήσει ότι την αγαπώ και δεν θα έκανα τίποτα για να την πληγώσω...