Οι μικρές μου στιγμές

Με αφορμή ένα γάμο που έγινε σήμερα στη γειτονιά μου,γύρισα το μυαλό μου 14 χρόνια πριν,25 Απριλίου 1998,στη μέρα του δικού μου γάμου...μια μέρα που την περίμενα πως και πως και μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Μετά από 3 χρόνια σχέσης και αρραβώνα,ένωσα τη ζωή μου με τον άνθρωπο μου,τον Δημήτρη.Ξεκινήσαμε μαζί ένα κοινό ταξίδι στη ζωή,ένα ταξίδι με πολλές δυσκολίες,αλλά κυρίως,πολλές χαρές!
 Αναρωτιέμαι αν υπάρχει τέλειος γάμος...τι σημαίνει άλλωστε τέλειος;Καθένας αναζητά διαφορετικά πράγματα και στην κοινή ζωή με τον άνθρωπο του απλά προσπαθεί να πετύχει κάποια από αυτά,αν όχι όλα,και κυρίως να είναι ευτυχισμένος.
Παρατηρώ με πόση ευκολία χωρίζουν σήμερα τα ζευγάρια.Με το παραμικρό εγκαταλείπουν την προσπάθεια και πετάνε όλα όσα τους ένωσαν...σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν όταν αγαπάς έναν άνθρωπο,σε μια στιγμή να αλλάζουν τα συναισθήματα σου..."άλλαξε",λένε...άραγε άλλαξε ή απλά εμείς είδαμε στον άνθρωπο αυτό μόνο όσα θέλαμε να δούμε και αγνοήσαμε τα υπόλοιπα;
 Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν διαφορές και διαφωνίες,αλλά αξίζει τόσο εύκολα να τα παρατάμε:Μια σχέση,όποια μορφή κι αν έχει,θέλει προσπάθεια και από τους δύο,θέλει συζήτηση,κατανόηση,εμπιστοσύνη και κυρίως θέλει αγάπη!
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη.Αν την παραμελήσεις αρχίσει να φθείτεται,να ξεθωριάζει...Κι αν αγαπάς κάποιον,πώς μπορεί αυτή η αγάπη να τελειώνει;Ναι,ο έρωτας φεύγει,σβήνει κάποια στιγμή,αλλά πιστεύω πως αυτό που μένει είναι πιο δυνατό και πιο ανθεκτικό στα προβλήματα.
Δεν προσπαθώ να το παίξω ειδική ή εξπέρ στο θέμα του γάμου,άλλωστε κι εγώ έκανα και κάνω συνεχώς λάθη...και υπήρξαν φορές που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω,αλλά μετά από συζήτηση και κοινές αποφάσεις έμεινα να το παλέψω.Αυτό δεν είναι αγάπη;Nα μένεις και να προσπαθείς ή μάλλον να μένετε και να προσπαθήτε για το καλύτερο,μαζί,σαν μια γροθιά ενωμένοι!
Θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές που θα αισθανθείς πως δεν είσαι ευτυχισμένος,θα νοιώσεις απογοητευμένος...αν το δεις καλύτερα όμως θα διαπιστώσεις πως κάτι έχεις κάνει λάθος κι εσύ...
Σε λίγες μέρες συμπληρώνω 17 χρόνια μαζί με τον Δημήτρη,από τα οποία τα 14 παντρεμένοι!Και μέσα σ'αυτά τα χρόνια έζησα μεγάλες χαρές,κυρίως τον ερχομό των κοριτσιών μου!Ακόμα κι όταν τα πράγματα δυσκολεύουν,ξέρω πως είναι δίπλα μου και με στηρίζει(κι ας μου σπάει τα νεύρα κάποιες φορές).
Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε να τα γράψω αυτά σήμερα...ίσως ο γάμος που σας έλεγα...΄'ισως γιατί απλά τα σκεφτόμουν και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας...